Hoewel het nogal wat voeten in aarde had om deze locatie te kunnen fotograferen, ben ik mij er ook van bewust dat –als vier mensen die enkel foto’s maken en zonder daarvoor niets verbreken- het radioactieve materiaal weten te bereiken, dit ook mensen kunnen bereiken die daarmee echt verkeerde bedoelingen hebben. Dan heb ik het ook nog niet over al die trofee-jagers, die eigenlijk gewoon diefstal, vaak onder verzwarende omstandigheden, plegen.
In de Braziliaanse stad Goiânia, heeft ook ooit eens iets soortgelijks gespeeld: daar namen kraker radioactief materiaal mee uit een ziekenhuis. Binnen één maand waren al ver mensen overleden ten gevolge van de hoge stralingsdosis (zij werend begraven in een loden kist in beton gegoten vanwege de staling), raakten bijna 30 zwaar besmet en 250 mensen minder zwaar besmet. Dit incident werd later bekend als jet Goiânia-incident.
In deze blog maak ik gebruik van de mogelijkheid om iets meer te vertellen over mijn hobby: wat erbij komt kijken, enkele ongeschreven regels en wat je zoal tegen kunt komen op locaties.
Urbex (=samenvoeging van Urban Exploration) is eigenlijk niets meer of minder dan het ontdekken van verlaten plaatsen die in gebruik zijn (geweest) bij mensen. Sommigen gaan zelfs zover dat ze van mening zijn dat ook het verkennen van plaatsen die nog in gebruik zijn bij mensen, verkennen. Dit wordt dan een infiltration genoemd. Zover ga ikzelf niet: bij urbex ik beperk mij tot plaatsen die ooit in gebruik zijn geweest, maar nu niet meer in gebruik zijn bij mensen.
Verlaten plekken die nog maar pas in gebruik geweest zijn en nog aan de ogen van de massa onttrokken worden, hebben vaak een grote aantrekkingskracht op mensen die deze hobby beoefenen.
Zelf heb ik een duidelijke voorkeur voor zware industrie, religieuze gebouwen en oude kastelen. De eerste vanwege de grootsheid van de complexen en de laatste twee vanwege de schoonheid van de gebouwen en de bijzondere architectuur waaronder ze gebouwd zijn. Verder heb ik ook wel een voorliefde voor (psychiatrische) ziekenhuizen, vooral vanwege de sfeer die je daar soms kunt aantreffen.
Mijn bezoeken of verkenningen probeer ik altijd zo natuurgetrouw als mogelijk vast te leggen. Foto’s op mijn website, onder de rubriek urbex, vertellen vooral het verhaal van het gebouw en liefst nog van de gebruikers ervan. In de rubriek urbex vindt je bij mij geen HDR-foto’s met extreme en sfeervolle bewerkingen omdat dit niet weergeeft hoe een locatie er bij ligt, maar enkel mooie foto’s geeft. Dat is een keuze die ieder voor zich maakt: mijn urbex is vooral erop gericht om een gebouw of locatie weer te geven zoals ik het zag tijdens mijn bezoek.
Op mijn website heb ik een uitgebreider artikel geschreven over urbex en de wetgeving waarmee je onherroepelijk te maken krijgt als je deze verslavende hobby beoefent.
Het zoeken en vinden van locaties vormde lange tijd een belangrijk onderdeel van deze hobby, maar inmiddels lijkt het erop dat veel mensen alleen nog tot doel hebben om in zo kort mogelijke tijd, zoveel mogelijk locaties te fotograferen.
Het gevolg hiervan is dat locaties binnen de kortste keren platgelopen worden en nog veel erger: locaties vernield worden of er gewoon spullen worden weggenomen. Ik wijs hierbij niet alleen naar de zogenaamde urbexers, maar ik weet dat er mensen zijn die het niet zo nauw nemen met de gouden regel: “take nothing but pictures and leave nothing but footprints”.
Laat ik duidelijk zijn: deze weblogs zijn niet bedoeld om mensen aan te zetten tot het beoefenen van deze hobby, want inmiddels zijn er al zoveel mensen die zich urbexer noemen, dat het geheel bij mij op een lager pitje is komen te staan en ik weer meer gewone fotografie doe dan urbex-fotografie.
Met deze weblogs wil ik mensen een kijk geven hoe dergelijke foto’s tot stand komen en wat je er soms voor moet doen om zo’n foto’s te maken. De meeste locaties liggen immers niet direct in de eigen woonplaats en ze zijn soms lastig te fotograferen, vanwege lichtomstandigheden, bereikbaarheid en andere invloeden van buitenaf.
In de jaren dat ik actief bezig ben met urbex, ben ik al wat zaken tegengekomen, maar een stuk radioactief materiaal, waarmee je toch maar even een vuile bom zou kunnen maken, spande toch wel echt de kroon.
In verlaten huizen vindt je behalve een hele hoop persoonlijke spullen en sierraden, ook nog vaak behoorlijke hoeveelheden geld, maar ook wapens en munitie kom je wel eens tegen in verlaten huizen van onze Zuiderburen. Verder blijven er ook in bedrijfsgebouwen soms grote sommen geld of waardevolle spullen achter. Soms heeft dat te maken met een faillissement of plotselinge overlijden van de bewoner of eigenaar, maar het blijft bizar dat er niemand meer naar omkijkt en alles gewoon achterblijft.
In het verleden ben ik ook wel eens in huizen geweest, waarbij ik mijzelf eigenlijk wel ongemakkelijk voelde en heb daardoor ook geen interesse meer in dergelijke locaties. In de huizen waarover ik het heb, bleef de hele huisraad achter: inclusief familiefoto’s, fotoalbums, maar ook persoonlijke- en intieme spullen. Na twee keer in zo’n huis geweest te zijn had ik het ermee gehad: ik voelde mij daar meer voyeur dan iemand met oprechte interesse voor verlaten plaatsen.
Sindsdien laat ik dergelijke locaties dan ook gewoon links liggen en beperk mij alleen tot de objecten die ik wel interessant vind.
Uit eigen ervaring weet ik ook dat wanneer familie afstand doet van een erfenis, eigenlijk alleen maar de begrafenis of crematie geregeld wordt, door de gemeenschap. Bezittingen blijven onaangeroerd, ook al hebben die heel veel waarde en zelfs een meubelwinkel met complete inventaris staat gewoon al jaren weg te rotten, terwijl je daarmee toch heel wat armlastige gezinnen van goede meubels had kunnen voorzien.
Goederen die achterblijven op locaties is toch eigenlijk wel lastig: enerzijds wil je niet dat dergelijke spullen in verkeerde handen komen maar anderzijds balanceer ikzelf ook op het randje van de wet en ga ik soms er overheen (verboden toegang). Om dan naar de plaatselijke politie te stappen met het verhaal: “Ik was net in dat verlaten huis en zag daar een geweer met patronen liggen”, is ook al zoiets… In mijn fantasie zie ik dan al de matraque op tafel gelegd worden en hoor ik een voormalige Rijkswachter meteen vragen: “Alleez, wat deed ge daar dan”?
In Duitsland liggen die zaken nog wat lastiger: daar kennen ze het begrip “das befriedete Besitztum eines anderen” in het artikel van huisvredesbreuk en is de politie –bij kennisneming van een misdrijf- verplicht om vervolging in te stellen. Een discretionaire bevoegdheid om te vervolgen, zoals bijvoorbeeld in Nederland en België, kent men daar niet.
Na het bezoek aan onderstaande locatie heb ik ook lang met het idee gelopen om melding te maken van de aangetroffen radioactieve stof, maar ja: waar meldt je dat en wat zijn daarvan de gevolgen voor jezelf?
Inmiddels heb ik begrepen dat het laboratorium nog steeds niet geruimd is maar ik heb ook nauwelijks of geen foto’s meer van gezien. Kennelijk beseften de mensen die in deze locatie geweest zijn ook dat dit iets anders was dan een doorsnee laboratorium en dat het zaak was, deze locatie niet zomaar aan anderen bekend te maken...
- Gegevens
- Geschreven door Marco Delnoij