In de tijd dat dit theater gebouwd werd, was Luik nog een levendige industriestad, waar schepen met ladingen steenkool en ijzererts aanlegden. De stad bestond voor een groot deel uit arbeiders die actief waren in de staalindustrie en toeleverings- en verwerkende bedrijven. Het was een stad van ruwe bolster, blanke pit met mooie cafeetjes en ongezonde lucht. Op zondag was er traditioneel de Luikse markt, waar dierenrechten organisaties toen al tegen ageerden maar nu hulp en brand zouden schreeuwen. Dat was Luik toen, nu ziet het er heel anders uit en heerst er vooral armoede nadat de hele warme productlijn van staal tot stilstand is gekomen.
Nadat bekend werd dat grote bedrijven de deuren sloten, braken er hevige protesten uit in de stad en werd de directie van een groot bedrijf zelfs gegijzeld om de aandeelhouders op andere gedachten te dwingen. Alle protesten ten spijt, sloten bedrijven de deuren en trokken mensen met kans op een nieuwe of andere baan, weg. Onder de bevolking die achter bleef, heerst nog steeds behoorlijke armoede en gaat de stad gebukt onder een verslavingsprobleem en alles wat daarmee samenhangt.
De stad doet zijn uiterste best om de de misère te boven te komen en langzaam beginnen die lichtpuntjes weer te schijnen.
Het is een drukke dag geweest en er stonden een aantal locaties om te fotograferen op het programma. Als ik mijn auto parkeer in een straat waarin het de enge auto is die jonger is dan -laten we zeggen- vijftien jaar en jongeren meteen naar de auto opkijken, hoop ik maar dat alle ruiten er nog inzitten als we terugkomen. We stappen uit, pakken onze rugzakken en statieven uit de auto, en verdwijnen zo snel mogelijk uit zicht. De hoge poort die het terrein af zou moeten sluiten, staat op een kier en kunnen we gewoon het terrein oplopen. We kiezen een positie dat we niet zichtbaar zijn vanaf de weg en laten het gebouw even op ons inwerken. Het lijkt erop dat dit gebouw al eerder bezocht werd. Deuren zijn goed gebarricadeerd en voor de meeste ramen zitten multiplex platen.
Onder het gebouw staat een garagepoort wagenwijd open, maar daarmee lijkt de garage ook weer niet in verbinding te staan met het theater, maar toch wagen we het erop. Hoofdlampjes worden opgezet, maar al snel staan we tot onze enkels in een dikke kleverige smurrie, totdat we een loopplank ontdekken die ons bij een trap naar boven brengt. Wonder boven wonder is de deur gewoon open en al snel staan we in het theater. Aan de sporen is duidelijk te zien dat het theater dienst gedaan heeft als slaapplaats voor daklozen, maar niets wijst erop dat er iemand in het gebouw aanwezig is, dus pakken we snel onze camera uit en verspreiden we ons door het gebouw. Dit bleek groter dan we in eerste instantie dachten en het felbegeerde naamplaatje met G. Jeusette, hadden grappenmakers voor ons net even te goed verstopt.
Wonder boven wonder, bleek mijn auto onaangeroerd toen we weer vertrokken uit het theater.
Jaren later nam Stromae er de clip op van Quand c'est? Het theater raakte in korte tijd weer razend gewild om te fotograferen, maar inmiddels bleek er heel veel vernield.
Het theater is inmiddels ten prooi gevallen aan de sloophamer en of meneer of mevrouw G. Jeusette nog leeft?