Het is alweer een paar jaartjes geleden dat “Horror Labs” op het lijstje stond om te bezoeken, dus werd er na lang overleg, tegen ieders zin in, gekozen voor een maandag omdat we niet het risico wilden lopen te laat te zijn of voor een gesloten locatie te staan.
Als het even kan, ga ik het liefst die dagen op pad dat anderen aan het werk zijn, dat is dan weer een voordeel van onregelmatig werken. We hadden het plan opgevat om tegen 10 uur in de Brusselse deelgemeente Anderlecht, aan te komen. Helaas pakte het plan anders uit, doordat de baan al vroeg vol stond en het richting Brussel alleen maar erger werd. TomTom begon al vroeg met ons van de snelweg af te leiden, maar op het scherm verschenen al snel meer rode wegen en stonden we ergens in een godverlaten oord vast. Het leek wel alsof heel Europa op weg naar Brussel was omdat er gratis geld werd weggeven.
Uiteindelijk was het pas tegen twaalven dat we aan de rand van Brussel stonden en gelukkig niet veel later kon ik de auto in de buurt van de locatie parkeren. Stedelingen zijn zo heerlijk onverschillig en kijken van veel minder zaken op dan wanneer je met vier man door een dorp loopt, waar nauwelijks een mens te bekennen is. In steden ga je lekker op in de massa dacht ik nog, maar toen we om de hoek liepen en we voor het eerst het hekwerk zagen dat ons van de locatie scheidde, wisten we dat klimmen geen optie zou zijn. Het was bekend dat er op het terrein nog activiteit was, maar we wisten niet of- en in hoeverre, men zich iets aantrok van idioten die met fotoapparatuur en statieven een oud gebouw in gingen.
Na even voor de gesloten poort te hebben gestaan liepen we maar eens verder op zoek naar een mogelijke manier om het gebouw binnen te komen. Het alternatief dat we wisten -via een kelderraam- bleek dicht te zijn gemaakt. Net toen we wegliepen, zagen we dat een auto zijn richtingaanwijzer in werking stelde om kennelijk het terrein op te rijden. We besloten meteen de gok te wagen en ik zag dat de bestuurder van de auto, de poort opende met een afstandsbediening. Nadat de auto het terrein opreed, glipten wij ook door de poort en liepen meteen naar het gebouw waar we moesten zijn. Snel wisten we het gebouw binnen te glippen en namen even de tijd om te luisteren of we mensen in het gebouw konden horen. Camera’s werden uitgepakt en op de statieven gemonteerd, hoofdlampjes opgezet en zo liepen we richting de keldertrap.
Van het prachtige interieur was al snel weinig meer over toen we eenmaal in de kelder aangekomen waren. Het was een lange donkere gang met aan weerszijden kamertjes. We wisten waar we naar zochten en al snel had iemand de juiste kamer gevonden. Een bizarre aanblik van huisdieren en organen van dieren, allen op sterk water, in oude glazen potten op gammele houten rekken.
Het was aardedonker in de ruimte en het enige licht dat binnen kwam was via een kelderraam dat deels bedekt was met een houten plaat. Het licht dat binnen viel was net genoeg om een mooie glazen pot met daarin een dierlijk orgaan te verlichten. De ruimte was eigenlijk te klein om fatsoenlijk met een statief te werken en zeker niet geschikt om met meerdere personen te fotograferen. Maar, zoals dat dan wel vaker gaat, zetten net teveel mensen toch het statief op en beginnen te fotograferen.
Hieronder een blik in de kelder zoal ik hem vastgelegd heb:
Wanneer je geïnteresseerd bent in oude en verlaten locaties, kom je nog wel eens op vreemde plekken, maar als je dan tussen potten met dode dieren of dierlijke delen staat, moet je er niet aan denken dat het rek zou omvallen…
De kelder van de Veeartsenijschool, zoals de locatie officieel heette, was niet representatief voor de rest van het gebouw.
Het gebouw is gebouwd tussen 1903 en 1905 en voor een groot deel opgetrokken in Vlaamse neorenaissancestijl. De gevels zijn opgetrokken uit witte steen van Euville en baksteen. Naarmate de stenen meer of minder zichtbaar zijn, hebben ze een onderbouw van Arduin. Omdat het complex gebouwd is in een moerassige omgeving en in de nabijheid van de Zenne, is het complex geheel voorzien van kelderruimten. Die staan dmv een gangenstelsel met elkaar in verbinding.
Na bezoek aan het gebouw, stonden we weer voor de poort, die nog even hoog was als voordat we binnen waren. Toen we binnen glipten, wisten we dat we twee keuzes zouden hebben om weg te komen: klimmen of wachten. Aangezien de eerste niet de meest voor de hand liggende was, besloten we om maar eens even af te wachten of er misschien weer een auto het terrein op of af wilde.
Het wachten werd beloond, want na een kleine tien minuten verscheen er weer een auto voor de poort. In de struiken stonden we klaar om naar buiten te glippen, als de auto langs zou rijden. Toen de poort nog maar net genoeg open was om binnen te rijden, reed de auto het terrein op en wij konden rustig van het terrein af lopen, op weg naar een andere locatie.
